Trots!

In december viel het magazine Zeldsamen bij ons in de brievenbus. Ik zat er al een beetje op te wachten, want in de zomer had ik namelijk een oproep voorbij zien komen: Heeft jouw kind een hobby waar je een stukje over wilt schrijven?

Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want 1. mijn kind heeft zeker een hobby en 2. ik houd ook nog eens van schrijven.

Zo begon ik enthousiast met schrijven, nog even een leuke foto erbij en opsturen! 

Al snel kreeg ik een berichtje terug met de mededeling dat ze het artikel graag wilden plaatsen in het magazine.

 

En toen was het december en sloeg ik het magazine open. Gelijk kwam ik de prachtige foto van ons lieve meisje tegen. Er ontstond een trots gevoel, onze kanjer! Ik denk dat iedere ouder dat gevoel wel kent! Toch ontstond er snel daarna ook een ander gevoel dat ik niet goed kon plaatsen. Als ik dan zo trots was, waarom plaatste ik het dan niet op Facebook of ergens anders? Net als bij de eerste stapjes, de eerste keer trakteren, het zwemdiploma, verjaardagen enz. Ons mooie meisje in een echt magazine en dan alleen veilig met de familie en wat goede vrienden delen? 

 

Daar moest ik eerst zelf even mee aan de slag. Dat doe ik eigenlijk altijd in gebed, want er is iemand die mij nog veel beter kent dan dat ik mezelf ken ;-) Waar komt dit gevoel vandaan? Is het omdat mijn dochter zelf niet zo enthousiast is als dat ik gedacht had? Nee dat gebeurd vaker en stiekem vind ze het toch ook wel heel leuk.

Is het omdat ik het magazine Zeldsamen altijd met veel bewondering voor de kinderen en hun gezinnen lees en het gek voelt dat wij er nu zelf in staan? 

Is het omdat ik het artikel graag positief wilde houden, maar mij gevraagd werd om ook de symptomen erbij te vermelden? Logisch dat dat erbij moet in een magazine voor ouders van kinderen met een zeldzame aandoening, maar wil ik eigenlijk wel dat iedereen dat leest?

Of is het omdat ik die hobby even helemaal niet meer zo leuk vond nadat ze zich weken zo beroerd heeft gevoeld na het laatste optreden in oktober? In het artikel staat dat ze een week bij moet komen, maar dit keer was het nog een heel stukje heftiger.

 

Inmiddels zijn we 2 maanden verder en heb ik geleerd dat al die gevoelens er tegelijkertijd kunnen en mogen zijn. Dat verdriet, trots, angst, teleurstelling, boosheid en dankbaarheid naast elkaar kunnen bestaan. Wat ook herkenbaar zal zijn voor ouders van een kind met extra zorgen. Trots en dankbaarheid overheersen en daarom deel ik het artikel alsnog! Onze stoere meid in een magazine, wie kan dat nou zeggen! 💛